Դերերում՝

1. Վահագն Սերոբյան-խորամանկ խաբեբա
2. Վարազդատ Միքայելյան-հոբելյար, արտերկրից վերադարձող երգիչ
3. Գագիկ Հարությունյան-Վարազդատի եղբայրը, դպրոցական, երաժիշտ
4. Նանե Խաչատրյան-սրճարանի տիրոջ դուստր
5. Նարե Կարապետյան-նրա ընկերուհին, սրճարանի երաժիշտ
6. Մարիամ Արշակյան-պատահական hյուր, խաբեբայի հանցակից
7. Վիկա Գիգոլյան-Անաիսի ընկերուհին
8. Սուսաննա Սարգսյան-Անաիսի ընկերուհին
9. Սեդա Ստեփանյան-դերասանուհի
10. Հրանտ Խաչատրյան-Վարազդատի ընկերը
11. Նարեկ Մնացականյան-Վարազդատի ընկերը
12. Աշոտ Հովեյան-Վարազդատի ընկերը
13. Նանե Մարտիրոսյան-դերասանուհու ընկերուհի
14. Էրիկ Աղախանյան-սրճարանի մատուցող
15. Կարինե Գյուլումյան-հանցագործի որոնող տուժած
16. Անաիս Բելգարյան֊հանցագործի որոնող տուժած

Գործողությունների վայրեր` սրճարան, փողոց

Երաժշտական ձևավորում՝ Դավիթ Սարգսյանի

Տեսարան 1

Փողոց

Վահագ, Սեդա, Նանե

Նանե Մ.-Այսօր ո՞ւր ենք գնում՝ մեր հանգիստը վայելելու:

Սեդա-Եթե քայլելով եկել, այստեղ ենք հասել, եղած միակ տարբերակը վերևի սրճարանն է: Այնտեղ ամեն բան համեղ է, տաք է, միջավայրն էլ՝ անչափ հաճելի:

Նանե Մ.-Հա, դե էլ մտածելու բան չկա, գնացինք:

Սեդա-Նայի´ր այն փոքրիկին, ոնց է լացում, տեսնես՝ ինչ է պատահել:

Նանե Մ.-Արի´, տեսնենք:

Փոքրիկը նստած լացում է բարձրաձայն: Աղջիկները մոտենում են.

Նանե Մ.-Փոքրի´կ, ի՞նչ է պատահել:

Սեդա-Ի՞նչ է եղել, ասա´, որ կարողանանք օգնել քեզ:

Վահագն-Այսօր իմ տարեդարձն է, իսկ ես այն ինչպես միշտ պետք է փողոցում նշեմ ու մենակ: Ես ոչինչ չունեմ ու ոչ ոքի չունեմ:

Սեդա-Արդեն ունես: Հյուրեր կընդունե՞ս տարեդարձիդ:

Նանե Մ.-Երկու աղջկա, որոնք արդեն քո ընկերներն են:

Վահագն-Ո՞նց ընդունեմ, որտե՞ղ:

Նանե Մ.-Վերևի սրճարանում: Մենք գնում էինք այնտեղ, որ ուրախանայինք, վայելեինք օրը: Քեզ էլ կտանենք: Դե ինչ, կմիանա՞ս մեզ:

Վահագն-Հա, հա´, իհարկե´: Շնորհակալ եմ: (ուրախացած)

Նանե Մ.-Անունդ չե՞ս ասի:

Փոքրիկ-Կլինի՞ գաղտնի մնա: Ինձ պարզապես Հրաշք կոչեք:

Նանե Մ.-Լա´վ, պարոն Հրաշք, շնորհավոր Ձեր տարեդարձը: Ներեցեք ուշանալու համար: Մեկ էլ անփույթ ենք գտնվել, նվերներն եք մոռացել: Բայց այդ հարցն էլ կլուծենք:

Սեդա-Գնանք՝ տարեդարձը նշելու:

Վահագն-Գնա´նք:

Տեսարան 2

Սրճարան

Գագիկ, Նարեկ, Հրանտ, Աշոտ, Էրիկ, Վիկա, Մարիամ, Նարե

Գագիկ-Տղե´րք, ուշադի´ր, որ պահին եկավ, երգում ենք, Նարե´կ, դու մոմերը կվառես, Հրա´նտ, դու էլ տորթը կմոտեցնես, որ մոմերը փչի: Աշո´տ ջան, դու էլ փայլերի հարցը կլուծես:

Նարեկ-Ախր մեր Վարազդատը նման բաներ չէր սիրում: Մոռացե՞լ եք:

Աշոտ-Իսկ եթե տարիների ընթացքում փոխվա՞ծ լինի:

Նարեկ-Չեմ կարծում: Փոխված չի լինի:

Հրանտ-Հա´, հաստա´տ:

Գագիկ-Վերջապես վերադարձել է Հայաստան՝ էն էլ՝ տարեդարձին, ո՞նց չնշենք:

Հրանտ-Եթե մի բան եղբորդ դուրը չեկավ, մեղավորը դու ես:

Գագիկ-Խնդիր չկա: Ընկե´ր, կգա՞ս մի րոպեով:

Էրիկ-Այո, լսում եմ:

Գագիկ-Հիշում ես չէ՞ ճաշացանկը, ամեն ինչ պատրա՞ստ կլինի:

Էրիկ-Հա´, շուտով: Ամեն բան ձեր ուզածով կլինի, հանգի´ստ եղեք:

Գագիկ-Ապրե´ք:

Նարեկ-Ձայներ են, դուռը բացվում է, ոնց որ գալիս է:

Գագիկ-Պատրաստվե´ք: Եկավ:

Միասին՝ Տարեդարձ է այսօր, տարեդարձ է այսօր,….

Նարեկ-Դուք ովքե՞ր եք:

Նանե Խ.-Այս սրճարանն իմ հայրիկինն է; Ես ընկերուհիներիս հետ ամեն օր այս ժամին գալիս եմ այստեղ: Հարցեր կա՞ն:

Հրանտ-Հա, էն էլ ինչքան:

Գագիկ-Այսօր իմ եղբոր տարեդարձն է: Երկար տարիներ չենք տեսել նրան: Վերջապես Հայաստան է ժամանում, շուտով կգա օդանավակայանից: Ամեն բան վաղուց որոշել, կազմակերպել ենք:

Նարեկ-Ու չենք պլանավորել, որ ինչ-որ մեկը կխախտի մեր ծրագիրը:

Նարե-Մենք ձեզ չենք խանգարի: Ընդամենը անկյունի սեղանը կվերցնենք: Հանգիստ կզրուցենք:

Վիկա-Չեք էլ հիշի, որ այստեղ ենք:

Աշոտ-Էս ամենն արդեն դուրս չի գալիս:

Հրանտ-Լավ, թող մնան, չեն խանգարի:

Գագիկ-Տեսնենք, տեսնենք:

Նարե-Էս ի՞նչ անճաշակ տորթ են ընտրել:

Վիկա-Բա վրայի հիմար մոմերը:

Ծիծաղում են:

Նարե-Աչքիս այսօր ուրախ է անցնելու: Հիշելու լիքը բան կունենանք:

Նանե Խ.-Լավ, չի կարելի: Տղաները լավ բանի համար են հավաքվել:

Նարե-Հա, դու էդպես էլ միամիտ մնա:

Սուսի-Քեզ համար աշխարհը գեղեցիկ է, բոլոր մարդիկ՝ բարի, բոլոր փորձությունները՝ օգտակար:

Վիկա-Բոլոր ուտելիքները՝ համեղ:

Սուսի-Հա՞, իդեպ, սոված ենք: Այսօր ի՞նչ ենք ուտելու;

Նանե Խ.-Հիմա կասեմ՝ մի բան բերեն:

Նարեկ-Տղե՞րք, եկավ, եկավ, ուշադիր, երեք, երկու, մեկ

Միասին՝ Տարեդարձ է այսօր, տարեդարձ է այսօր…

Տեսարան 3

Միանում են Սեդան, Նանեն, Վահագը:

Վահագը փչում է մոմերը:

Սեդա-Շնորհավոր տարեդարձդ, պարոն Հրաշք:

Նանե Մ.-Մի րոպե…

Հրանտ-Ընկեր, մի րոպեով կգա՞ս:

Էրիկ-Այո, ինչ է եղել:

Հրանտ-Կլինի՝ էլ մարդ չթողնես մտնի:

Աշոտ-Դե որքա՞ն կարելի է:

Էրիկ-Ես ձեզ նախօրոք զգուշացրել էի, որ այս սրճարանում նման բաներն արգելված են: Մուտքն ազատ է: Սրահ չեք կարող վարձել:

Հրանտ-Եթե սա մեր ընկերոջ սիրելի սրճարանը չլիներ, չէինք գա այստեղ:

Նարեկ-Այ քեզ բան: Ում ասես շնորհավորեցինք:

Էրիկ-Սիրով կհյուրընկալեինք ձեզ, բայց ինչպես տեսնում եք, տեղ չկա այլևս:

Սեդա-Բայց այսօր պարոն Հրաշքի տարեդարձն է, նա ոչ ոքի ու ոչինչ չունի:

Նանե Մ.-Մենք որոշեցինք օգնել նրան, միակ սրճարանն էլ այս փողոցում սա է, այլ տեղ չենք կարող գնալ:

Գագիկ-Հրաշք ջան, այսօր իմ եղբոր տարեդարձն էլ է, կներես, բայց մենք նրան ենք սպասում:

Վահագն-Աղջիկներ, եկեք գնանք, խնդրում եմ, ես սրա կարիքը չունեմ:

Նանե Խ.-Մի րոպե, գնալու կարիք չկա: Սպասիր:

Նարե-Այստեղ բոլոր չեն եսասեր ու անսիրտ:

Վիկա-Մենք կգնանք: Եկեք:

Նանե Խ.-Ի տարբերություն ոմանց՝ մենք զգացմունքներ ունենք:

Նանե, Սեդա-Շնորհակալ ենք:

Հրանտ-Դե էնպես է, որ մեր սեղանն ավելի մեծ է:

Գագիկ-Արի մեզ մոտ, ընկեր, արի՝ տեսնենք՝ ով ես:

Նարեկ-Ճիշտ է, այսօր մեր ընկերոջ տարեդարձն է, բայց հաստատ դեմ չի լինի, որ դու էլ միանաս մեզ:

Վահագն-Ինչքան լավ մարդիկ կան, իսկ ինձ արդեն թվում էր, որ բոլորը վատն են, ես էլ՝ մենակ:

Աշոտ-Դե եկեք, միացեք մեզ:

Սեդա-Աղջիկներ, դուք էլ եկեք, միացեք մեզ:

Նանե Խ.-Հաստատ:

Նանե Մ.-Հա, եկեք:

Գագիկ-Այ սա հաստատ Վարազդատին դուր չէր գա: Այսքան մարդ՝ իր տարեդարձին:

Նարեկ-Պարոն Հրաշք, կսպասե՞ս, մինչև մեր ընկերը գա, միասին կնշենք ձեր տարեդարձը: Կրկնակի տոն կդառնա:

Վահագն-Հա, իհարկե: Շնորհակալ եմ ամեն բանի համար:

Նարե-Մենք, ճիշտ կլինի, գնանք:

Վիկա-Հա, եկեք դուրս գանք, քայլենք:

Սուսի-Օդը ծանր է այստեղ: Ես էլ չեմ ուզում մնալ:

Նարե-Դե արի գնանք, Անաիս:

Նանե Խ.-Չէ, Ես մնում եմ, աղջիկներ, այս ամենը չափազանց տարօրինակ ու հետաքրքիր է, որ բաց թողնեմ:

Սուսի-Լավ, ինչպես կուզես:

Վիկա-Անուղղելին ես:

Նարե-Դե որ այդպես է, ես էլ մնամ, մի քիչ կնվագեմ այստեղ:

Հրանտ-Մենք էլ գնանք:

Գագիկ-Դուք ուր եք գնում:

Հրանտ-Արդեն քանի ժամ է՝ անհույս սպասում ենք, զանգերին չի պատասխանում, երևի ինչպես միշտ թռիչքը հետաձգվել է:

Նարեկ-Այնպես չէ, որ վաղը տեսնվենք, մեծ բան կփոխվի:

Գագիկ-Լավ, գնացեք, ես մի քանի ժամ էլ կսպասեմ, նոր կգամ:

Աշոտ-Լավ, դե հաջողություն:

Նանե Մ.-Ես էլ գնամ, եթե դեմ չեք, մայրիկս գրեց, որ շտապ իմ կարիքն ունի: Քեզ բարի տարեդարձ, պարոն Հրաշք:

Նանե Խ.-Սեղանը չորս հոգու համար մի քիչ մեծ է, եկեք ներքևում հանգիստ նստենք: Տարեք այս սեղանները:

Գագիկ-Եկեք:

Վարազդատ-Օ, վերջապես, բարև բոլորին:

Գագիկ-Եղբայր, ինչքա՞ն ես փոխվել: Հույսներս կորցրել էինք, արդեն չէինք մտածում, որ կգաս: Շնորհավոր տարեդարձդ: Մյուսները գնացին, վաղը կտեսնեն քեզ:

Վարազդատ-Ովքե՞ր են այս մարդիկ, ի՞նչ է կատարվում: Նանե՞:

Գագիկ-Դուք ճանաչո՞ւմ եք իրար:

Նանե Խ.-Կարծես թե:

Գագիկ-Արի, ամեն ինչ կբացատրեմ:

Միջանկյալ տեսարան

Կարինկա, Անաիս

Կարինկա-Ալո, լսեք, ես կարծում եմ՝ գիտեմ՝ էդ հանցագործը որտեղ կլինի: Հա, որ պահին գտա, ձեզ տեղյակ կպահեմ: Որքան շուտ գտնենք, այնքան քիչ մարդ կտուժի: Նրա անմեղ հայացքին շատերն են խաբնվում:

Անաիս-Ասա նաև, որ այդ սրիկան դրսից ժամանած հայերին էլ է կողոպտում, օգտվում է նրանց անտեղյակությունից:

Կարինկա-Հա, ասել եմ: Ոստիկանները թող այլ տեղերում որոնեն նրանց, մենք գնանք այնտեղ, որտեղ քեզ են կողոպտել, գուցե գտնենք դրանց:

Անաիս-Հա, արի գնանք, դրանց` անմեղ ու միամիտ մարդկանց դիմակները մենք կպատռենք: Հերիք է արդեն:

Կարինկա-Գնացինք:

Տեսարան 4

ՍԵդա, Անաիս, Վահագ, Գագիկ, Վարազդատ, Մարիամ

Վարազդատ-Փաստորեն այսօր քո տարեդարձն էլ է:

Վահագն-Հա, փաստորեն: Ու որպեսզի այն շատ լավ անցնի, մի առաջարկ ունեմ: Եկեք նախ ծանոթանանք: Ես ձեզնից ոչ ոքի չեմ ճանաչում: Մի տեսակ անհարմար եմ զգում:

Վարազդատ-Իհարկե: Սկսենք ինձնից: Ես Վարազդատն եմ՝ դրսում հայտնի ու պահանջված արտիստ: Իմ երգերը շատերն են լսում, իհարկե, ոչ այստեղ: Այստեղ այնքան էլ չգիտեն ինձ: Հինգ տարի առաջ այստեղ թողեցի ուսումս, գնացի արտերկիր՝ լավ ապագայի հետևից, հասա նպատակներիս: Ես շատ գոհ ու երջանիկ եմ իմ կյանքից:

Գագիկ-Ես էլ այս պահանջված երգչի եղբայրն եմ՝ Գագիկը, երաժիշտ եմ: Դպրոցում բոլորն ինձ ճանաչում են տաղանդիս շնորհիվ: Շատ լավ եմ նվագում, դպրոցն ավարտեմ, աշխատեմ, եղբորս պես հայտնի ու սիրված եմ դառնալու:

Վահագն-Հիանալի է: Շարունակեք, շատ հետաքրքիր է:

Նանե Խ.-Ես Նանեն եմ՝ այս սրճարանի տիրոջ աղջիկը: Սրճարանը, կարելի է ասել, ես եմ կառավարում, լավ է ստացվում: Ամեն օր այստեղ եմ գալիս ընկերուհիներիս հետ: Սրճում ենք, զրուցում, երգում, նվագում, լավ ժամանկ ունենում: Սիրում եմ իմ աշխատանքը, սիրում եմ կյանքը, սիրում եմ ինձ: Ծնողներս ինձ հետ չեն հիմա, դրսում են, Նրանց պակասը հիմա ընկերուհիներիս միջոցով եմ փորձում լրացնել: Նրանք շատ լավ մարդիկ են, բարի ու հոգատար: Ես չուզեցա հեռանալ երկրից, մնացի այստեղ, այս սրճարանն ինձ հարազատ է վաղուց, հիմա՝ ավելի շատ:

Գագիկ-Հա, եղբայրս էլ էր այս վայրը շատ սիրում, տարիներ առաջ համարյա ամեն օր գալիս էր այստեղ: Այդպես չէ՞:

Վարազդատ-Հա, այդպես է:

Սեդա-Ես էլ Սեդան եմ՝ դերասանուհի եմ. ինձ տեսած կլինեք տարբեր ներկայացումներում ու ֆիլմերում: Կարծում եմ՝ մարդ աշխատասիրությամբ շատ բաների կարող է հասնել: Ես հասել եմ: Ես էլ եմ ինձ երջանիկ մարդ համարում: Միշտ ինձ համար այսպիսի կյանք եմ պատկերացրել:

Մարիամ-Կլինի՞ ես էլ միանամ ձեզ, սիրելի բախտավորներ ու երջանիկներ:

Գագիկ-Դու ո՞վ ես:

Մարիամ-Մարիամ, աղջիկ, ում շատ հետաքրքրեցին սրճարանի գետնին նստած մարդիկ: Ամեն օր չես նման բան տեսնի: Դուք, ոնց երևում է, իդեալական եք, ես ձեզնից տարբերվեմ, ամեն օր մի հնարով օրվա հաց եմ գտնում, հնարամիտ եմ, չեմ հավատում երջանկությանը, չունեմ այն կյանքը, որը միշտ պատկերացրել եմ:

Վահագն-Ինչ լավն եք բոլորդ: Այսքան բարի, լուսավոր, երջանիկ մարդ՝ մի տեղում. հազվադեպ է նման բան պատահում: Որ այս օրը հնարավորինս գեղեցիկ ու հիշվող լինի, մի առաջարկ էլ ունեմ:

Գագիկ-Մի րոպե, իսկ դու չե՞ս ուզում ներկայանալ ու քո մասին պատմել, պարոն Հրաշք:

Վահագն-Միայն առաջարկիցս հետո: Ուզում եմ խաղ խաղանք:

Վարազդատ-Ի՞նչ խաղ:

Նանե Խ.-Հիմա՞:

Վահագ-Հա, հիմա: Լսել եք չէ՞ Ռիսկ կամ անկեղծություն խաղի մասին:

Սեդա-Հա, բայց հիմա դրա ժամանա՞կն է:

Վահագն-Հավատացեք, որ հենց դրա ժամանակն է:

Մարիամ-Նստում էինք շրջանաձև, ինչ-որ խաղալիք կամ շիշ բերում մեջտեղ ու պտտելով՝ ում սլաքը ցույց էր տալիս, ընտրում էր ռիսկ կամ անկեղծություն:

Վահագ-Հա, ճիշտ եք հիշում: Եկեք խաղանք, հա՞:

Մարիամ-Լավ, եկեք:

Վարազդատ-Չեմ կարծում, որ սրանից լավ բան դուրս գա:

Գագիկ-Ուղղակի խաղ է, եղբայր: Հանգստացիր:

Տեսարան 5

Սեդա, Անաիս, Վահագ, Գագիկ, Վարազդատ, Մարիամ

Նանե Խ.-Էրիկ, ընկեր, խնդրում եմ, փակիր սրճարանը, թող էլ ոչ ոք չգա: Ավելի շուտ՝ ուշադիր եղիր այս սրահ չմտնեն:

Էրիկ-Ինչպես ասեք: Որևէ այլ բանի կարիք կա:

Նանե Խ.-Առայժմ ոչ, շնորհակալ եմ:

Սկսում են խաղալ:

Վահագ-Ինչպես եմ պաշտում նման բաները: Դե սկսեցինք:

Վարազդատ-Գագիկ, դու ես:

Վահագն-Ռի՞սկ, թե՞ անկեղծություն:

Գագիկ-Իհարկե, ռիսկ, ես համարձակ տղա եմ:

Վահագն-Համարձակ տղա, հենց հիմա զանգիր այն նրանց, որոնք սպասում էին քեզ հետ այստեղ: Կարծես եղբորդ ընկերներն էին: Զանգիր նրանց ու ասա, որ եղբայրդ էլ չի ուզում նրանց հետ շփվել:

Վարազդատ-Չէ, ի՞նչ ես խոսում:

Վահագն-Սա ընդամենը խաղ է, հետո կխոստովանենք նրանց այդ մասին:

Գագիկ-Լավ, զանգում եմ: Սպասեք… Ալո, հասե՞լ եք արդեն:

Նարեկ-Դեռ չէ: Ի՞նչ կա, եկա՞վ:

Գագիկ-Հա, բայց խնդրեց, որ մի բան փոխանցեմ ձեզ:

Վարազդատ՝ գլուխն ափերի մեջառնելով-Աստված իմ:

Հրանտ-Ի՞նչ փոխանցես:

Գագիկ-Եղբայրս այլևս չի ուզում շփվել ձեզ հետ:

Հրանտ-Ի՞նչ:

Նարեկ-Իբր մինչ այս շփվում էր, հա՞: Մենք այսօր միայն քեզ համար էինք եկել:Նա մեզ վաղուց ընկեր չէ: Գնաց ու մոռացավ մեզ, տարվա մեջ մեկ-մեկ բարեհաճեց զանգել: Հիմա էլ, տեսեք-տեսեք, չի ուզում շփվել:

Հրանտ-Փոխանցիր, որ փոխադարձ է:

Բոլորը լռում են:

Վահագն-Համաձայն եմ, տհաճ բան ստացվեց:

Վարազդատ-Իսկ ես վայրկյաններն էի հաշվում, որ գամ ու տեսնեմ նրանց: Դժվար պահերիս նրանց մասին էի մտածում, տխրում, որ կողքիս չեն: Իսկ նրանք պատրաստ են առանց աչք թարթելու մի կողմ նետել մեր ընկերությունը:

Վահագն-Ու սա միայն սկիզբն է, շարունակե՞նք:

Գագիկ-Շարունակենք:

Վահագն-Նանեի հերթն է:

Գագիկ-Ես առաջարկում եմ, որ արդար լինի, Նանեի ու ընկերուհիների հետ էլ նույն կերպ վարվենք: Մանավանդ որ լավ ծաղրում էին մեզ:

Նանե Խ.-Խնդիր չկա: Ես վստահում եմ նրանց: Զանգե՞մ:

Վահագն-Զանգիր ու ասա, որ սրճարանը պետք է շտապ վաճառես ու գնաս ծնողներիդ մոտ, խնդրիր, որ գան քեզ մոտ, որովհետև իրենց կարիքը շատ ունես:

Նանե Խ.-Խնդիր չկա: Ալո, աղջիկներ, հասե՞լ եք: Մի բան պետք է ասեմ:

Սուսի-Ի՞նչ է եղել:

Նանե Խ.-Քիչ առաջ պարզվեց, որ շտապ պետք է վաճառեմ սրճարանն ու գնամ ծնողներիս մոտ: Կգա՞ք՝ խոսենք:

Վիկա-Կատա՞կ ես անում:

Սուսի-Հենց նոր տուն հասանք:

Նանե Խ.-Ախր շուտով գնալու եմ երկրից:

Սուսի-Դե մի օր պետք է չէ՞ գնայիր. ծնողներդ այնտեղ են:

Նանե Խ.-Իսկ ի՞նչ եք անելու առանց ինձ:

Վիկա-Մինչ քեզ ի՞նչ էինք անում: Կշարունակենք նույն ձև ապրել:

Սուսի-Միայն ափսոս, սրճարան էլ չենք կարողանա գալ: Սիրուն տեղ էր:

Բոլորը դարձյալ լռում են:

Նանե Խ.-Սրճարանն ափսոս էր, ես՝ չէ: Սրճարանն ափսոս էր, ես՝ չէ, հասկանո՞ւմ եք:

Գագիկ-Մենք սկզբից էլ տեսնում էինք, որ նրանք տարբեր էին քեզնից, դու չէիր տեսնում:

Նանե Խ.-Ինչո՞ւ են բոլորն այդքան հեշտ հեռանում ինձնից՝ առանց մտածելու ու ափսոսալու: Ինչո՞ւ: (Լալիս է):

Վահագն- Տեսա՞ք՝ երկու րոպեում ինչպե՞ս քանդվեց ձեր պատկերացրած կատարյալ աշխարհը, բարի ու ազնիվ մարդիկ, լավ ընկերներ: Ո՞ւմ եք խաբել այսքան ժամանակ: Ձե՞զ….Շարունակո՞ւմ ենք:

Նանե Խ. (արցունքները սրբելով)- Շարունակում ենք:

Վահագն-Վարազդատ, դու ես, ռիսկ կամ անկեղծություն:

Մարիամ-Վայ, դու էլ ասա ռիսկ, ձանձրալի չդառնա: Բոլորը թթված դեմքերով նստած են:

Վարազդատ-Լավ, ռիսկ:

Վահագն-Քանի որ այսօր քո տարեդարձն էլ է, ու տրամադրությունդ արդեն հասցրել է ընկնել, քեզ շատ չենք տանջի, պարզապես մի բան երգիր, մի քիչ ցրվենք:

Գագիկ-Հա, երգիր էլի, կարոտել եմ ձայնդ:

Բոլորով՝ երգիր, երգիր, դե երգիր:

Վարազդատ (գոռալով)- Դե բավական է, չեմ կարող, չեմ կարող:

Գագիկ-Ի՞նչ պատահեց, եղբայր:

Վարազդատ-Ես չեմ կարող երգել:

Գագիկ-Փորձառու երգիչ ես, հաջողակ, ինչո՞ւ չես ուզում երգել, եղբայր:

Վարազդատ-Ոչ թե չեմ ուզում, այլ … չեմ կարող:

Գագիկ-Այսի՞նքն:

Վարազդատ-Ես հինգ տարի է, ինչ չեմ երգում: Ավելի ճիշտ՝ չեմ կարողանում երգել:

Նանե Խ.-Ի՞նչ: Ի՞նչ ես խոսում: Ինչպե՞ս կարող էիր:

Գագիկ-Կասե՞ք վերջապես՝ որտեղից գիտեք իրար:

Վարազդատ-Ես… Ես այսքան տարի խաբել եմ ձեզ, եղբայր, ներեք ինձ: Հինգ տարի առաջ ես հեռացա այստեղից, ձեզնից, որ այլ երկրում մեծ հաջողությունների հասնեմ իմ երգով: Բայց մի չար կախարդանքով գնացածս օրվանից կորցրի երգելու ցանկությունն ու կարողությունը: Էլ չկարողացա երգել: Արդեն հինգ տարի է՝ չեմ երգում, պարզապես էլ չի ստացվում: Ինչ պատմում էի, սիրուն ստեր էին այն կյանքից, որն այդպես էլ մնաց իմ պատկերացումներում: Չէի ուզում՝ մայրիկն անհանգստանա, չէի ուզում՝ տխրեք: Տարբեր աշխատանքներով պահել եմ գլուխս այսքան տարի, պարզապես գոյատևել եմ: Օրերս ծանր են անցել: Ներեք ինձ:

Նանե Խ.-Եղբայրս գուցե ների, ե՞ս ինչպես ներեմ:

Վարազդատ-Նանե, լսիր:

Նանե Խ.-Չէ, դու ես հիմա լսելու: Այդ հինգ տարին միայն քեզ համար չէ ծանր եղել: Ինձ համար այն ծանր հավերժություն է դարձել: Երբ դեռ չէիր մեկնել, ամեն օր, հիշո՞ւմ ես, գալիս էիր այս սրճարան, գտնում ինձ ու խնդրում, որ լսեմ երգդ: Մի անգամ մեզ մոտ երգել էիր թաքուն, պատահաբար լսել էի, հավանել, ծափահարել, դրանից հետո մտածում էիր՝ միայն ես ողջ աշխարհում պետք է լսեմ երգելդ, մինչև մի օր համոզեցի, որ ընկերներիդ մոտ էլ երգես: Ես մտածում էի, որ կարևոր առաքելություն ունեմ քո կյանքում, կարևոր ու անփոխարինելի: Հրաժարվեցի մեկնել ծնողներիս հետ արտերկիր, կտրվեցի իմ ընտանիքից միայն նրա համար, որ կողքիդ լինեմ ու երբեք չդադարես երգել: Մի գեղեցիկ օր, առանց մի բառ անգամ ասելու, հեռացար, ես կասեի՝ փախար. մոռացար իմ գոյության մասին: Ես վիրավոր էի, կոտրված, բայց սիրտս միշտ ուզում էր մխիթարվել գոնե նրանով, որ ինչ-որ մի տեղ երգում ես, երգում, հասկանում ես, ինչպե՞ս կարող էիր:

Վարազդատ-Ներիր, խնդրում եմ:

Նանե Խ.-Ներողություն խնդրելու փոխարեն երգիր: Երգիր (գոռալով):

Վարազդատ-Ախր ի՞նչ երգեմ:

Նանե Խ.-Վարդը, ինչ-ինչ, բայց դա չէիր մոռանա: Երգիր:

Բոլորը լռում են:

Երգում է:

Բոլորը ծափահարում են:

Վարազդատ-Ստացվեց, ստացվեց, չեմ հավատում:

Վահագն-Քոնը փաստորեն և´ ռիսկ էր, և´ անկեղծություն: Արի, արի, շարունակենք:

Գագիկ-Ես եմ նորից:

Մարիամ-Ռիսկն ընտրիր:

Սեդա-Չէ, անկեղծությունը:

Գագիկ-Լավ, թող լինի անկեղծությունը:

Վարազդատ-Կարո՞ղ եմ ես հարցնել:

Վահագն-Հա, իհարկե:

Վարազդատ-Երաժշտական քոլեջում ի՞նչ արգելված բան ես արել, այ չարաճճի:

Գագիկ-Ես չեմ սովորում երաժշտական քոլեջում, ես էլ եմ ստել:

Մարիամ-Իդեալական է, էսպիսի դրամատիկ խաղ խաղացած կայի՞ր, պարոն Հրաշք:

Սեդա-Լավ, լռիր:

Վարազդատ-Չեմ հասկանում:

Գագիկ-Մայրիկի հետ ենք որոշել այդպես: Երբ քեզ ուղարկեցինք այլ երկիր՝ երազանքիդ հետևից, իմ երազանքը մնաց, դե ո՞նց ասեմ, կիսատ: Գումարը միայն մեկին կարող էր բավարարել: Մենք միասին որոշեցինք՝ քո տաղանդը չկորցնենք, հասնես երազանքիդ: Բայց գիտե՞ս, ես ինքս ինձնով լավ էլ սովորել եմ: Հիմա համացանցում ամեն ինչ կա: Քոլեջի կարիքը չունեմ: Մի օր, եթե ստացվի, կընդունվեմ:

Վարազդատ-Ես ինձ երբեք չեմ ների:

Մարիամ-Համաձայն եմ, ահավոր է:

Վահագն-Մարդ էլ իր տարեդարձին այսքան ապրումներ ունենա:

Մարիամ-Տարեդարձ չէ, է, մղձավանջ է:

Գագիկ-Եղբայր, միայն մայրիկին դեռ չասես, հա՞, որ այսքան տարի խաբել ես, չես երգել:

Վարազդատ-Մայրիկը դեռ խոհարարություն է անում:

Գագիկ-Հա, շատ է սիրում իր աշխատանքը:

Վարազդատ-Շատ եմ կարոտել նրան:

Սեդա-Նա էլ քեզ:

Վարազդատ-Հը՞ն:

Սեդա-Նա էլ քեզ է կարոտել: Չէ, էդպես մի նայեք, հա՞, չեմ գժվել: Տղաներ, ես ձեր մայրիկի հետ եմ աշխատում, խոհարար եմ իրականում, դերասանուհի դառնալն իմ անկատար երազանքն էր: Ես էլ եմ ստել, ես էլ եմ ընտրում անկեղծությունը:

Մարիամ-Հիմա գլուխս կպտտվի էս ամենից: Պարոն մատուցող:

Էրիկ-Այո՞, օրիորդ:

Մարիամ-Պայուսակները որտե՞ղ են, պայուսակս պետք է վերցնեմ: Հանգստացնող դեղերս մեջն են:

Էրիկ-Եկեք, կուղեկցեմ Ձեզ:

Մարիամ-Միայն տեղը ցույց տուր, ես կգնամ:

Էրիկ-Լավ:

Վարազդատ-Ինչի՞ց հասկացար, որ մեր մայրիկի հետ ես աշխատում, վստա՞հ ես:

Սեդա-Տիկին Բելլա, միջահասակ, սևահեր, սևաչյա, գեղեցիկ դիմագծերով, միշտ մարգարտե ականջօղեր է կրում: Ամեն օր պատմում է իր՝ դրսում հայտնի երգիչ տղայի ու ապագա մեծ երաժիշտ կրտսեր զավակի մասին, հպարտանում նրանցով, նրանց օրինակով ոգեշնչում ինձ, որ հասնեմ երազաքներիս:

Գագիկ-Ի՞նչ փոքր է աշխարհը:

Վարազդատ-Փաստորեն բոլորս ինչ-որ թելերով կապված էինք իրար ու չգիտեինք այդ մասին, ինչ հետաքրքիր է:

Կարինկա-Բռնվեցի՞ր, ավազակ, պարոն Հրաշք:

Անաիս-Խաբեբա, առանց վարանելու կողոպտեցիր ինձ ու ընկերներիս:

Գագիկ-Ի՞նչ է կատարվում:

Կարինկա-Քեզ հիմա ոստիկանության ձեռքն եմ հանձնելու, պատասխան ես տալու գործածդ բոլոր հանցանքների համար:

Սեդա-Ի՞նչ եք ուզում անմեղ փոքրիկից նրա տարեդարձի օրով:

Կարինկա-Անմեղ փոքրի՞կ (ծիծաղում է): Նախ՝ սրա տարեդարձը ամեն օր է:

Անաիս-Հետո էլ՝ ձեր ասած անմեղ փոքրիկը ամբողջ քաղաքում հայտնի հանցագործ է:

Բոլորը՝ Ի՞նչ:

Կարինկա-Հա, ամեն օր ձևացնում է, թե անմեղ, անտուն փոքրիկ է, որի տարեդարձն է: Բոլորը խղճում են, տանում հետները տուն կամ մեկ այլ վայր, լավ կշտանում է, հետո էլ խեղճերին կողոպտում ու փախչում:

Գագիկ-Մեր խաղին միայն քո անկեղծությունն էր պակասում, պարոն հրաշք: Բոլորին բացահայտեցիր՝ բացի քեզնից: Ի՞նչ կասես:

Կարինկա-Հա, իդեպ, սա մենակ չէ գործում, հանցակից ունի:

Անաիս-Հա, ճիշտ է:

Կարինկա-Սևահեր աղջիկ է, միշտ օգնում է իրեն: Հետն է լինում կողոպուտի ժամանակ: Ինչքան գիտեմ, քույրն է:

Վարազդատ-Ո՞ւմ մասին է խոսքը:

Գագիկ-Մարիամը՝ այն աղջիկը, որ վերջում միացել էր մեր խաղին, ո՞ւր է, ո՞ւր անհետացավ:

Վարազդատ-Նա՞ էր քույրդ:

Վահագն-Հա, բայց արդեն ուշ է, նրան չեք գտնի: Հա, ինչ ասացին, ճիշտ է, ես չեմ ժխտի ոչինչ: Բայց ինչպես տեսնում եք, ես հիմա այստեղ եմ, չեմ փախել, չեմ գողացել ոչինչ:

Գագիկ-Դու չես արել, քույրդ է արել հաստատ:

Սեդա-Պայուսակների տեղն էր հարցնում մատուցողին: Հաստատ հասցրել է դրամապանակները թռցնել:

Վահագն-Մենք իրարից առանձին ենք ապրում: Այսօր ինձ հետևելով է գտել: Ես ձեզ կկողոպտեի, բայց դուք արդեն ինքներդ դա արել եք: Բոլորդ ռաջին հայացքից երջանիկ մարդիկ եք, որոնք կողոպտել են իրենք իրենց ժամանակը, սերը, երջանկությունը, ընկերությունը: Խղճացի ձեզ: Քրոջս չէի կարող մատնել, բայց ասեմ, որ հիմա էլ չեմ կարող, որովհետև տեղը չգիտեմ, նա ինձ մրցակից է, մինչ ես ձեր արած հիմարություններն էի բացահայտում, նա իր գործն արեց:

Վարազդատ-Օրիորդ, մենք ոստիկանություն կդիմենք, հանգիստ եղեք: Կարող եք գնալ:

Կարինկա-Բայց ախր…

Վարազդատ-Կարող եք գնալ:

Կարինկա-Լավ:

Անաիս-Լավ:

Սեդա-Ես էլ գնամ: Ծանր օր էր:

Վարազդատ-Փախիր:

Վահագն-Ի՞նչ:

Վարազդատ-Փախիր, ասում եմ:

Վահագը փախչում է:

Գագիկ-Ինչո՞ւ թույլ տվեցիր, որ փախչի:

Վարազդատ-Ինչո՞վ էինք մենք նրանից լավը: Բոլորս էլ խաբեբաներ էինք, որոնք ամենից շատ իրենք իրենց էին խաբում: Նա օգնեց, որ մենք բացահայտենք ինքներս մեզ: Այդ խաղն օգնեց: Թող գնա: Վստահ եմ, սա դաս կլինի, որ մի լավ մտածի ու էլ նման բաներ չանի:

Նարեկը, Հրանտը, Աշոտը, Վիկան, Սուսին գալիս են:

Նարեկ-Ուրեմն այս ամեն ինչը խա՞ղ էր:

Հրանտ-Չարժեր նման խաղ խաղալ: Մենք, մեկ է, քեզ մեր վիրավորվածության մասին ասելու էինք:

Գագիկ-Կներեք, պետք է ասեի:

Նարե-Ես էլ չէի կարող լռել:

Վարազդատ- Խաղը մինչ դա եղածն էր, դա ընդամենը միջոցն էր՝ այն բացահայտելու:

Նանե Խ.-Ուղղակի հեռացեք:

Սուսի-Մենք կարող ենք խոսել:

Վիկա-ամեն ինչ իր բացատրությունն ունի:

Նանե Խ.-Ուղղակի հեռացեք:

Վարազդատ-Բոլորդ ինձ մենակ թողեք, խնդրում եմ: Խնդրում եմ:

Տեսարան 6

Վարազդատ, Անաիս, Գագիկ, Նարեկ, Հրանտ, Աշոտ

Վարազդատ-Ամեն ինչ սուտ է կյանքում: Իմ վերադառնալը սխալ էր, մանավանդ որ ոչինչ էլ չէի կարող վերադարձնել՝ ընկերներիս, ընտանիքս, քեզ: Ավելի լավ է վերադառնամ իմ կյանքին: Մեկ է, ոչինչ չի փոխվի: Ալո, խնդրում եմ, մեքենա ուղարկեք, օդանավակայան եմ գնում: Լավ:

Նանե Խ.-Մի գնա: Նույն սխալը երկրորդ անգամ մի գործիր:

Վարազդատ-Սխալը գալն էր, հասկացիր: Մորս աչքերի մեջ չեմ կարող նայել, եղբորս առաջ մեծ մեղք ունեմ, ընկերներս արդարացիորեն վիրավորվել են, անտարբեր եմ եղել, քո մասին էլ խոսք չկա: Զարմանում եմ՝ ոնց ես մինչև հիմա ինձ այստեղ հանդուրժում:

Նանե Խ.-Որոշումը քոնն է, բայց եթե գնաս, ամեն բան ավելի լավը չի դառնա: Գիտե՞ս՝ ինչու չէիր կարողանում երգել հինգ տարի շարունակ: Քո ներշնչանքի աղբյուրները՝ մենք, քեզնից հեռու էինք: Դու չէիր կարողանում երգել, որովհետև անթև թռչուն էիր, երգը չէր ապրում քո մեջ, որովհետև դու չէիր ապրում: Գոյատևում էիր սև ու սպիտակ օրերի մեջ: Երգդ քեզ գտավ մեր կողքին, նորից սկսեցիր երգել, ապրել: Մնա, որ երգես, մնա, որ ապրես, արարես: Մնա, որ ներեմ քեզ, որ ներենք քեզ:

Վերցնում է ճամպրուկը, գնում դեպի դուրս, մի պահ կանգ առնում:

Վարազդատ-Մնում եմ: Մնում եմ:

Նանե Խ.-Ի՞նչ:

Վարազդատ-Մնում եմ, եղբայր, ընկերներ, Նանե, ես մնում եմ: Ես երգում եմ, էլի եմ ուզում երգել, էլի եմ ուզում ապրել: Ես մնում եմ:

Տեսարան 7

Փողոց

Վահագ, Մարիամ, Էրիկ

Մարիամ-Հը՞ն, հավատացի՞ն, որ իրար հետ կապ չունենք:

Վահագն-Հա, ոնց որ, քույր իմ:

Էրիկ-Կլսեք մի պահ ձեր եղբորը:

Մարիամ, Վահագ-Ասա:

Էրիկ-Ես էլ չեմ ուզում աշխատել այդ սրճարանում, այդ կողմերում արդեն շատերը գիտեն ձեր մասին, վտանգավոր է: Նոր տեղ է պետք փնտրել:

Մարիամ-Այդ գործն ինձ վրա:

Էրիկ-Ապրեք:

Վահագնը փորձում է երգել լսած երգը վարդի մասին և գումար հավաքել:

Վահագն-Է, չէ, ինձնից երգիչ դուրս չի գա: Ավելի լավ է՝ հին մեթոդներով:

Լալիս է բարձրաձայն:

Անցորդ-Ի՞նչ է եղել, փոքրիկ:

Վահագն-Այսօր իմ տարեդարձն է, իսկ ես այն ինչպես միշտ պետք է փողոցում նշեմ ու մենակ: Ես ոչինչ չունեմ ու ոչ ոքի չունեմ:

Անցորդ-Արդեն ունես: Արի, քեզ մեր տուն տանեմ: Վերջ, էլ մի լացիր: Միայն անունդ ասա:

Վահագն-Կլինի՞ գաղտնի մնա: Ինձ պարզապես Հրաշք կոչեք: